Bakı, 18 iyul, AZƏRTAC

Bu il iyulun 12-də Ermənistan-Azərbaycan dövlət sərhədində, işğalçı ölkə ilə təmas xəttində atəşkəsin pozulması fonunda ölkəmiz dünya mətbuatının diqqət mərkəzində oldu. İstər cəbhə rayonundan gələn, lokal döyüşlərin mənzərəsini yaradan rəsmi, istərsə də internet resurslarından yağan qeyri-rəsmi xəbərlər cəmiyyətimizdə çaşqınlıq yaratmadı. Bunu cəmiyyətin sıravi üzvü olaraq müşahidə edənlərdən biri kimi deyirik. Onu da vurğulayaq ki, COVID-19-un bütün dünya üçün böyük problemlər yaratdığı bir vaxtda xalqımıza düşmən olduğunu əməlləri ilə təsdiq etmiş bir dövlətin növbəti təxribatı da hansısa təəccüb yaratmayacaq qədər adi qarşılandı.

Bu fikirlər Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinin Filologiya fakültəsinin dekanı, filologiya üzrə elmlər doktoru, professor Mahirə Hüseynovanın AZƏRTAC-a təqdim etdiyi “Heç vaxt olmadığı kimi...” məqaləsində yer alıb.

Məqalədə deyilir: “Bu, həmin Ermənistandır, 1918-ci ildə tarixi Azərbaycan torpağı olan İrəvan şəhərini Azərbaycan Xalq Cümhuriyyəti hökumətinin güzəştləri sayəsində özünə paytaxt elan edən, daha sonra Zəngəzurun böyük hissəsini ilhaq edən dövlət.

Bu o Ermənistandır, 1980-ci illərin sonlarında Sovet İttifaqının dağılması ərəfəsində himayədarlarının hərbi-siyasi dəstəyi ilə Dağlıq Qarabağa iddia edən, daha sonra Azərbaycandakı ictimai-siyasi qeyri-sabitlikdən yararlanaraq ölkəmizin 20 faizindən çoxunu işğal edərək hələ də öz nəzarətində saxlayan dövlət.

Buna görədir ki, o dövlətin iyulun 12-də törətdiyi təxribat cəmiyyətimizdə aydın səmada şimşək effekti yaratmadı. Bu, təbiidir, ona görə ki, Azərbaycan Respublikasının zorla cəlb olunduğu Ermənistan-Azərbaycan silahlı münaqişəsinin son 30 illik tarixində düşmənin fürsətcilliyinin dəfələrlə şahidi olmuşuq. Yeri gəlmişkən, 2020-ci il iyul ayının 15-də, Ermənistanın atəşkəs rejimini pozmasından üç gün sonra Azərbaycan Respublikasının Prezidenti İlham Əliyev Nazirlər Kabinetinin 2020-ci ilin birinci yarısının sosial-iqtisadi inkişafının yekunlarına və qarşıda duran vəzifələrə həsr olunan iclasında baş verənləri belə təqdim edirdi: “Bildiyiniz kimi, iyulun 12-də erməni silahlı qüvvələri Azərbaycan mövqelərinə artilleriya atəşi ilə zərbə endirmişlər və bu gözlənilməz zərbə nəticəsində bizim hərbçilərimiz həlak olub, yaralanıb. Ondan sonra hər dəfə olduğu kimi, Ermənistan bu təxribatın səbəbkarı kimi Azərbaycanı göstərməyə cəhd etmişdir, halbuki bu, heç bir məntiqə sığmır. Bizim Ermənistanla Azərbaycanın dövlət sərhədində hər hansı bir hərbi məqsədimiz yoxdur. Bildiyiniz kimi, bir neçə il bundan əvvəl mənim tapşırığımla sərhədin bir hissəsinin qorunması Sərhəd Qoşunlarına həvalə olunubdur. Bu da onu göstərir ki, bizim bu istiqamətdə hər hansı bir hərbi planımız yoxdur və prinsip etibarilə hərbi məqsədlər nöqteyi-nəzərdən bunun heç bir əhəmiyyəti yoxdur.

... Yəni, bu cəfəng versiyanın Ermənistan tərəfindən təqdim edilməsinin əsas səbəbi günahı bizim üzərimizə yıxmaqdır, hər dəfə olduğu kimi. Ancaq bu dəfə buna heç kim inanmayıb. Hərbi mütəxəssis olmaq lazım deyil ki, bu cəfəng versiyaya insanlar inansın. Əsl vəziyyət ondan ibarət idi ki, bir daha demək istəyirəm bizim hərbi postumuz artilleriya atəşi ilə vurulub və bu qəfil çirkin addım nəticəsində hərbçilərimiz həlak olublar. Dərhal mən bütün müvafiq göstərişlər verdim. Azərbaycan Silahlı Qüvvələrinə göstəriş verdim ki, hərbçilərimizin intiqamı alınmalıdır, onların qanı yerdə qalmamalıdır və düşmənə elə bir zərbə endirilməlidir ki, onu uzun illər bundan sonra yaddan çıxarmasın”.

Atəşkəsin Azərbaycan Respublikası tərəfindən, özü də Dağlıq Qarabağ və digər işğal olunmuş ərazilərimizdən kifayət qədər uzaq bir məsafədə pozulmasında heç bir məntiq olmadığını Prezident aydın şəkildə izah edir.

Buna baxmayaraq, iyulun 13-14-də azərbaycandilli bəzi internet televiziyalarında baş verən insidentin tamam başqa cür təqdimatına şahid olurduq. Onlardan bəzilərinin çatdırdığı, hətta tamaşaçını inandırmağa cəhd etdikləri informasiyaların az qala, Ermənistanın xarici işlər nazirliyinin bülletenlərindən tərcümə edildiyi də təxmin oluna bilərdi. Həmin “məlumatları” nə cür olursa- olsun auditoriyasının beyininə yeritməyə çalışan “politoloqlar” və “hərbi ekspertlər” bunu, etdiklərini belə, “vətənpərvərlik” nümunəsi kimi təqdim etməkdən çəkinmirdilər. Bunlardan əlavə, bəzi sosial şəbəkə istifadəçilərinin ayrı-ayrı şaiyələrə uyaraq birbaşa cəbhə xəttində, hadisələrin episentri olan Tovuz rayonunda düşmən tərəfin dezinformasiyalarından doğan məlumatların yayılması, oradan uzaq bölgələrdə, hətta paytaxtda müəyyən proseslərin başlamasını xəbər verən “məlumatların” tirajlanması, oxşar digər informasiyaları yaymaq cəhdləri qabarıq görünürdü.

Etiraf edək ki, epizodik olsa da belə hadisələri görmək kədərlidir. Daha kədərli olan isə odur ki, şəhid olmuş hərbi qulluqçularımız qarşısında ehtiram hissini ifadə etmək, Aərbaycan dövlətinin yanında olduğunu bildirmək, işğalçılıq siyasətini gizlətməyi belə lazım bilməyən düşmən dövlətə, onun hökumətinə etirazını ifadə etmək üçün gələn minlərlə insanımızı provakasiyaya çəkmək cəhdləri gördük. Bunlar çox qəmli situasiyalar idi. Müdafiə Nazirliyinin döyüş meydanına çevrilmiş Tovuz rayonundakı kəndlərdən yaydığı döyüş informasiyalarının ara vermədiyi məqamlarda Bakının küçələrində iğtişaş yaratmaq cəhdlərini görmək çox ağır idi. İnsanları Milli Məclisin binasına girməyə yönləndirməyi, binanın içində baş verənləri görmək, polisə nəinki tabe olmamaq, hətta ona zor tətbiqinə çalışmağı müşahidə etmək üzüntülü mənzərələr idi. Bu o mənzərələr idi ki, 30 il əvvəl yaşananları göz önünə gətirirdi, siyasi intriqalara yol açan, “millət” və “vətən” qışqıran insanları xatırlamaq üçün qurulmuş dekorasiyanın özü idi sanki… Eynən, yaşadığımız faciələrə, Malıbəylidə yanan evlər, Bağanis Ayrımdakı ot tayasında alışan adamlar, Xocalıda süngüyə keçirilən körpələr, ağrının və dəhşətin gücündən ağlını itirən analar, gücsüzlüyündən ürəyi partlayan kişilər, Ağdama aparan yolda donan qocaların insanın ağlına gəlməyən əzablarına gedən yolun başlanğıcı görünürdü sanki. Elə bil, Üzeyir bəyin Şuşada inləyən ruhunu, Soltan bəyin Laçında od tutan qəbrini, Ağdabanda Aşıq Şəmşirin qan ağlayan sazını bir də gördük…

Körpə Zəhranı nişan alıb da açılan tüfəngin səsini eşitdik.

Diksindirici olsa da o illəri və həmin illərin öz dərdi, əzabı ilə yaddaşımıza hopmuş xatirələrini unutmaq olmur.

Bir anlığa xatirələr həmin illərə aparır və qorxulu yuxuları xatırladan həmin illərdən qopub bu günkü Azərbaycana qayıdır və mükəmməl Silahlı Qüvvələri olan, iqtisadiyyatının inkişaf və sosial rifah yaratdığı, dünyanın ən mötəbər beynəlxalq və regional təşkilatlarında yeri olan dövlətimizi görürük. Onu da görürük ki, Azərbaycan uzaq olmayan həmin illərdəki haqlı ola-ola “907-ci düzəliş”dən doğan sanksiyalara məruz qalmış o ölkə deyil. Bu, siyasi əsasları ümummilli liderimiz Heydər Əliyev tərəfindən qoyulmuş, Prezident İlham Əliyevin liderliyi ilə inkişaf edən modern dövlətdir.

Biz hər birimiz, ona səs verən Azərbaycan seçicilərinin böyük çoxluğu öz liderimizə inanırıq. Bu inamı şərtləndirən kifayət qədər amillər var və yaxın 30 ildə keçdiyimiz yolların təcrübəsi onu da göstərdi ki, artıq Azərbaycan Respublikasının beynəlxalq miqyasda haqlı ola-ola müxtəlif dövlətlərin, yaxud beynəlxalq təşkilatların şantajına hədəf olduğu vaxtlar tarixə dönübdür. Onu yaxın iki-üç günün reallığı da bir daha göstərdi. Ermənistanın təxribatı ilə cəlb olunduğumuz lokal döyüşlərin getdiyi vaxtlarda və ondan sonra ard-arda dünyanın ən nüfuzlu dövlətlərinin rəhbərləri, parlamentariləri, nüfuzlu beynəlxalq və regional təşkilatlar birmənalı olaraq Azərbaycanı Ermənistan aqressiyasının girovu kimi göstərdi. O sırada, əlbəttə, qardaş dövlət olan Türkiyə Respublikasının Prezidenti Rəcəb Tayyib Ərdoğanın birmənalı mövqeyi nəinki Ermənistan dövlətinə, həmçinin ona siyasi-hərbi dəstək verən qüvvələrə ismarıc oldu. Dünyanın nüvə dövlətlərindən biri Pakistanın, strateji müttəfiqimiz olan Ukrayna, Qazaxstan, Qırğızıstan, Özbəkistan və digər dövlətlərin, həmçinin tərkibində 57 dövləti birləşdirən İslam Əməkdaşlıq Təşkilatının, ayrı-ayrı ölkələrin konqresmenləri və deputatlarının birmənalı mövqeyi onu göstərdi ki, Azərbaycan Respublikası ərazi bütövlüyünün təmin olunacağı gün uzaqda deyil.

Prezident İlham Əliyev tarixi çıxışında güvənib arxalandığı güc mənbəyini belə göstərirdi: “Bu gün xalq-iqtidar birliyi Azərbaycanda sabitliyin inkişafının əsas şərtidir”.

Biz vətəndaş olaraq o şərti qorumalıyıq.

Bütün xalqımız kimi hər birimiz üçün torpağımızın böyük bir hissəsinin işğal altında qalması ağırdır. Düşmən provakasiyaları nəticəsində itirilən əsgər və zabitlərimizin hər biri əzizdir və onların ruhu qarşısında baş əyirik.

Bizə əziz olan Azərbaycan naminə, onun yaralarının sağalması naminə bu gün heç vaxt olmadığı kimi bir olmalıyıq.

Bu, ömrünün 36 ilini şagird və tələbələrin daha bilikli, daha kamil, daha vətənpərvər olmasına həsr etmiş bir müəllimin də yox, Azərbaycan qadınının, anasının ən böyük istəyidir”.