Bakı, 13 mart, AZƏRTAC

Bu yol hərbi qulluqçumuz, şəhid gizir Vüqar Ələkbərovun doğulub boya-başa çatdığı evə aparır bizi. Kənd yolları kənd uşaqlarının ömür yolu kimi kələ-kötür, daşlı-qayalı olur, hamar olmur heç vaxt. Elə bu yola da çınqıl tökülmüşdü rahat olsun deyə. Bir anlıq mənə elə gəldi ki, üzü bu tərəfə gələnlərə yol göstərmək üçün kənd camaatının ilk sözü elə bu olur: Şəhid evinə gedən yola çatmamış… Ölümündən sonra da yol göstərir, istiqamət verir şəhidlərimiz…

Bu fikirlər ölümündən sonra “Vətən uğrunda” və “Cəbrayılın azad olunmasına görə” medalları ilə təltif edilən gizir Ələkbərov Vüqar Telman oğlunun evini ziyarət edən Daxili İşlər Nazirliyinin (DİN) mətbuat xidmətinin rəis müavini, polis polkovnik-leytenantı Hafiz Təmirovun yazısında yer alıb. AZƏRTAC həmin yazını təqdim edir.

Bələdçimiz Ucar Rayon Polis Şöbəsinin əməkdaşı idi. Şəhidimizin yol qırağındakı lövhədə vurulmuş şəklində gülümsəyən üzünə yaz günəşi düşdükcə mənə elə gəldi ki, şəkil indi hərəkətə gələrək yeriyəcək, evlərinə qədər yol yoldaşım olub döyüş yolunu mənə danışacaq. Şəklə baxa-baxa şəkil kimi oğulları əlimizdən alan müharibələrə lənət oxudum. Bir dəmir parçası bir insan ömrünü yarıda qoyursa, deməli, hələ bu dünyada günahkarlar çoxdur, deməli, hələ özgə torpağına göz dikənlər, oğul analarının yuxusunu ərşə çəkənlər var.

Bizi Vüqarın qardaşı Xəyal qarşılayır. Ondan sonra bu evin böyük oğlu da, kiçiyi də odur. O, DİN Baş Mühafizə İdarəsinin Göyçay Rayon Mühafizə Şöbəsinin əməkdaşı, polis serjantıdır. Oğul itirən anaları tanımaq isə elə də çətin deyil. Saçları, gözləri danışır onların yerinə. Şaynat anamız dərdini səsinə büküb sanki. Sözünün əvvəli də oğuldur, sonu da.

Dərdin təzəsi, köhnəsi yoxdur və mən onlara qaysaq tutmayan oğul yarası ilə bağlı hansı sualla müraciət eləsəydim, cavab eyni olacaqdı. Odur ki, gəlişimin səbəbini DİN Daxili Qoşunlarının yaranmasının növbəti ildönümü ilə əlaqələndirirəm. Həm də bu tarixi gündə bayraq oğulların əmanətləri ilə görüşmək adama təskinlik verir, qürurdan sinən qabarır. Xalq olaraq böyüklüyümüzü, millət olaraq əzəmətimizi hiss edirik.

“Sağ olsun, rayon polis şöbəsinin rəisi və əməkdaşları. Elə bir əlamətdar gün olmaz ki, bizi yad etməsinlər. Payız aylarında, qışda çox əziyyət çəkirdik, gediş-gəliş çətin idi. İndi yol genişləndirilib. Yaxın günlərdə asfalt döşənəcək”, -deyir Şaynat anamız.

Onlar üçün bir söz belə təsəllidir. Rayon rəhbərliyi də gözdən uzaq, könüldən qıraq qoymur. Məktəblərdə də şagirdlər Vətən andı içənlərin adlarını yaddaşlarına həkk etməklə tariximizə sayğılarını nümayiş etdirirlər. Riyaziyyatı sevənlər üçün ən müqəddəs rəqəm 44-dür. Bəlkə də şəhid övladları beşdə beşə layiq inşa yazılarına müəllimə dörddə dörd yazmaları üçün israr edərlər. O dördlərdə onlar atalarının hayqırtısını, ölümün üstünə necə ürəklə getdiyini, son nəfəsdə Vətən deyib necə həyata, sevdiklərinə, övladlarına vida etməyini görərlər…

Şəhid ataları üçün ağlamaq acizlik deyil, mübarizədir, üsyandır həyata. O, itirsə də, Vətən qazandı deyə qədərə baş əyir Telman əmi: “Vüqar, hərbi ilə nəfəs alırdı. Kiçik yaşlarından hərbçi olmaq ən böyük arzusu idi. O, doğulanda torpaqlarımız işğal olunmuşdu. Biz şəhid ataları həm də ona görə qürur duyuruq ki, övladlarımız həsrəti onlardan böyük olan torpaqlarımızı işğaldan azad edib XXI əsrdə ən böyük möcüzəyə imza atdılar. Qalib Xalq, Qalib Ordu, Qalib Şəhid Atası olmaq dünyanın ən böyük sevincidir. Bizə bu sevinci balalarımız şəhidlik zirvəsinə ucalmaları ilə yaşatdılar. Balalarımız bizlərin başını uca elədi. Siz haradan baxsanız bizləri - şəhid atalarını, şəhid analarını həmişə görəcəksiniz”…

Düz deyir Telman əmi. Şəhid ataları, anaları həmişə seçilir. Onların saçları, gözləri, baxışları danışır adamla…

Onlardan ayrılanda “Burada bir qardaşının, bir əminin evi var. Ürəyin istəyəndə gəl, qonağımız ol”, - dedi Telman kişi. İndi bildim ki, şəhid evlərinə gedən yollar ürəyimizin başından keçir. Gəlin daşdan, çınqıldan təmizləyək, getmək, gəlmək çətin olmasın, çünki o yollar bizi ən müqəddəs ünvanlara aparır!