Qubadlı, 14 dekabr, Aydın Yavərzadə, AZƏRTAC

Bu gün Azərbaycanın Milli Qəhrəmanı Əliyar Əliyevin doğum günüdür. 1957-ci il dekabrın 14-də Qubadlı rayonunun Qəzyan kəndində anadan olan Əliyar yaşasaydı 65 yaşı olacaqdı...

AZƏRTAC xəbər verir ki, Milli Qəhrəmanımızın yubileyi uzun illər sonra doğmaları tərəfindən məzarı başında qeyd olunub. Bölgə müxbirimiz də Əliyarın məzarını ziyarət edib, doğmalarının təəssüratlarını qələmə alıb.

Birinci Qarabağ müharibəsi başlayanda Əliyar Əliyev könüllü olaraq Azərbaycan Silahlı Qüvvələrinin sırasına qoşulub. Əvvəlcə taborun kəşfiyyat bölməsinin komandiri, sonra tabor komandirinin təchizat üzrə müavini təyin edilib. 1992-ci il sentyabrın 30-da Laçın rayonu istiqamətində döyüşə rəhbərlik edib. O, həmin ilin payızında 40 könüllü döyüşçü ilə birlikdə işğal altındakı Laçının 40-dək kəndini dörd gün ərzində erməni işğalçılarından təmizləyib. Milli Qəhrəmanımızın son döyüşü 1992-ci il oktyabrın 3-də Laçının iki kilometrliyində olub. “Tikanlı zəmi” yüksəkliyi uğrunda döyüşdə tabor komandiri Əliyar Əliyev və sürücüsü Əlisadət Ağayev qəhrəmancasına həlak olublar.

Müzəffər Ali Baş Komandan İlham Əliyevin rəhbərliyi ilə şanlı Azərbaycan Ordusunun Vətən müharibəsində düşmən üzərində qazandığı Qələbə nəticəsində digər ərazilərimiz kimi, Qubadlı rayonu da azadlığa qovuşdu. 2022-ci il oktyabrın 25-də Qubadlı şəhəri, noyabrın 7-də isə Qəzyan kəndi düşməndən təmizləndi. İndi Milli Qəhrəmanımızın ruhu şaddır. Uğrunda canından keçdiyi torpaqlar artıq azaddır.

Milli Qəhrəmanımızın 65 illik yubileyi ilə əlaqədar doğmaları – qardaş və bacıları, övladları, Qubadlı da xidmət aparan rayon polis şöbəsinin əməkdaşları Qəzyan kəndinə səfər ediblər. Onlar kənd qəbiristanlığına çatarkən əvvəlcə babalarının məzarını ziyarət edib, ruhuna dualar oxuyublar. Sonra Əliyar Əliyev və onun dostu, silahdaşı Əlisadət Ağayevin məzarı ziyarət olunub.

28 il doğma yurd həsrəti ilə yaşayan Əliyarın bacısı Ruqiyyə Hümbətova qardaşının məzarını qürur hissi ilə ziyarət etdiyini bildirib. Əliyar Əliyev haqqında xatirələrini bölüşən Ruqiyyə xanım deyib: “Əliyar Vətənin dar günündə idmançılardan ibarət dəstə toplayaraq döyüşlərə qoşulmuşdu. Həmin vaxt indiki kimi silahlar olmasa da, Əliyar və dəstəsi imkanları daxilində Vətəni müdafiə edirdi. Çox zaman evə gəlmirdi, Vətənin keşiyində dayanırdı. Oktyabrın 3-də mənə zəng etdilər ki, Əliyar yaralanıb, onu Xanlıq kəndinə gətiriblər. Sumqayıtda yaşayırdım, tez Qubadlıya yola düşdüm. Kəndə çatanda artıq həyətdə çadır quraşdırılmışdı. Mən evin son beşiyi olduğum üçün Əliyar mənə qardaşdan da çox, ata əvəzi idi... 28 il onun məzarı düşmən əsarətində qalsa da, bu günü ümidlə gözləyirdim. Şükürlər olsun ki, artıq torpaqlarımız azaddır və qardaşımızın məzarını qürurla ziyarət edirik. Bu günləri bizlərə yaşadan Ali Baş Komandana və Ordumuza təşəkkür edirik”.

Milli Qəhrəmanın övladı və onun döyüş yolunu davam etdirən Emin Əliyev də qəhrəman atası barədə qürurla danışır. Atası şəhid olan zaman 11 yaşında olan Emin bildirib ki, 1988-ci ildə döyüşlər başlayanda Ermənistandan sürgün olunan azərbaycanlı ailələrin bir çoxu Qubadlıda məskunlaşmışdı. “Atamın idman zalı var idi, lakin həmin hadisələrdən sonra idman zalını bağladı və dostları ilə birlikdə Vətənin müdafiəsinə qoşuldu. Evə gec-gec gələrdi. Onun üçün çox darıxırdıq. Yaşımız az olsa da, başa düşürdük ki, atamız Vətənin keşiyindədir və bununla qürur duyurduq. İndiki kimi xatırlayıram, Xocalı faciəsindən sonra mart ayının əvvəllərində ermənilər Gorus və Qafan ərazisindən kəndimizi raket atəşinə tutdu. Atamgil isə onlara layiqli cavab vermişdi. Rus və erməni mətbuatı ermənilərin 336 itki verdiyini yazmışdı. Biz sərhəd rayonu olduğumuz üçün erməni telekanallarını izləyə bilirdik. O vaxt üç gün matəm verilişləri yayımlamışdılar. Qubadlının bombalanması üçün qalxan üç vertolyotun vurulması da ermənilərə ağır zərbə olmuşdu. Ermənilər Qubadlıya hücuma keçəndə hər kəsin gözü Əliyarı axtarırdı, çünki əhali ona güvənirdi”, - deyə Emin o günləri xatırlayır.

Emin Əliyev 2001-ci ildə Hüquq fakültəsini bitirsə də, könüllü olaraq ordu sıralarına qoşulub, atasının yolunu davam etdirmək üçün Vətənin keşiyində dayanıb. 2020-ci ildə erməni təxribatına qarşı ordumuzun başlatdığı “Dəmir yumruq” əməliyyatında iştirak edib və düşməndən qisasını alıb: “Qubadlı uğrunda döyüşlərə qoşulmaq mənim üçün ən şərəfli günlər idi. Doğma yurdumuz azad olunduqda erməni vəhşiliyi nəticəsində dağıdılmış kəndlərimizi gördüm. Bilirdim ki, hələ sağlığında başına milyonlarla pul qoyulan atamın məzarı da ermənilər tərəfindən dağıdılıb və zənnimdə yanılmadım. İlk dəfə atamın məzarını ziyarətə gələndə dəhşətlə üzləşdim, qəbirin üstü yox idi, atamın və onunla birlikdə şəhid olaraq burada dəfn edilən sürücüsünün başdaşı və sinədaşı götürülmüşdü...”.

Rüzgar Əliyevlə də söhbət edirik. Deyir ki, Əliyar kiçik qardaşı olsa da, hər zaman böyüklüyü ilə seçilib. “Vətəninə çox bağlı idi. Onun rəhbərliyi altında olan bütün əməliyyatlar uğurla yerinə yetirilirdi. Hətta düşmən Suriyadan xüsusi təlim keçmiş erməniləri gətirmişdi, amma Əliyarın dəstəsi onları da məhv etmişdi. Qardaşım son damla qanına qədər döyüşdü və qəhrəmancasına şəhid oldu. Biz onun məzarını 28 il ziyarət edə bilməsək də, bir an olsa belə ümidimizi itirmədik. Çünki inanırdıq ki, torpaqlarımız azad olunacaq və bu yerləri ziyarət edəcəyik. Artıq iki ildir torpaqlarımız azaddır və şəhidlərimizin də ruhu şaddır”.