Bakı, 27 fevral, AZƏRTAC

Dünyada çox müqəddəs sevgilər var: ata-ana, bacı-qardaş sevgisi, övlad sevgisi... Bu sevgilərin hər biri ülvi hisslərə söykənir, müqəddəs duyğulardan su içir...

Belə ülvi sevgilərdən biri də yurd, Vətən sevgisidir. İlk dəfə dünyaya göz açdığın, addım atıb divarlarından tuta-tuta yeridiyin doğma ocaq, kölgəsində oynadığın ağac, küçələrini, dalanlarını dolaşdığın məhəllə.... O yer ki, dünya ilə tanışlığın oradan başlayır. İlk dəfə dünyaya oradan boylanırsan, çantanı götürüb məktəbə qədəm basırsan, küçələrinə çıxıb adamlarına qaynayıb-qarışmağa başlayırsan...

Rauf Məhyəddin oğlu Quliyev üçün Vətən sevgisi Bakının Qaradağ rayonundan başlayıb. O, ilk dəfə burada dünyaya salam verib, yaşıdlarına qoşulub qaçdı-tutdu, gizlənpaç, dava-dava oynayıb. O vaxt nəinki onun özünün, heç kəsin ağlına da gəlməzdi ki, üstündən illər keçəcək, əlində oyuncaq tapança məhəllə uşaqları ilə “dava-dava” oynayan Rauf əlində avtomat azğın düşmənə qarşı Vətən torpaqlarının müdafiəsi keşiyində dayanacaq...

Vətən müharibəsi başlananda o, 36 yaşının içində idi. Evin tək övladı, anasının yeganə ümid yeri olan Rauf iki övladını həyat yoldaşına əmanət edərək silaha sarılıb. Onun döyüş yolu Tərtərin Suqovuşan qəsəbəsi, Talış kəndi və Ağdərədən keçib.

Öz cəsarəti, qorxmazlığı, mübarizliyi ilə taqımda hamıya nümunə olan tank əleyhinə taqımın komandiri, baş leytenant Rauf Quliyev tabeliyindəki əsgərlərə göstərdiyi qayğı ilə döyüş yoldaşlarının böyük sevgisini qazanıb. Taqımda onunla birlikdə xidmət edənlər Raufun döyüşçü keyfiyyətlərindən ağızdolusu danışırlar. Onun xüsusi bacarığı, qurduğu planlar bir neçə dəfə düşmən hiyləsinin boşa çıxmasına, tabeliyində olduğu taqımın irəliləməsinə səbəb olub.

Komandir özü isə bu barədə danışmağı sevmir: “Vətəni sevmək imandandır, - deyiblər. Qoynunda böyüdüyümüz, ayaq tutub yeridiyimız, havasını udub suyunu içdiyimiz Vətən qarşısındakı övladlıq borcumuzu yerinə yetirmək üçün hər şeyə hazıram. Bu fürsət 2020-ci ilin sentyabrında yetişəndə heç bir tərəddüd etmədən ordu sıralarına yazıldım. Biz öz torpağımız uğrunda haqq savaşı aparırdıq. Mənfur düşmənin işğalı altına düşmüş əraziləri azad etmək bizim boynumuza düşmüşdü. Otuz il xalqımızın bu dəhşətli bəladan nə qədər əziyyət çəkdiyini görmüşük. Əvvəl-axır, gec-tez onu quldur birləşmələrindən təmizləməli, haqqımıza sahib çıxmalı idik. Hərçənd ki, bu intiqam üç on ilə yaxın vaxt aldı, 30 ilə yaxın yurd həsrətinə dözmək lazım gəldi. Şükür ki, axırda hər şey yerbəyer oldu. Bu Vətənin hər qarışı gözəldir. Onu bizə sevdirən də elə bu gözəllik, doğmalıq hissidir. Vətənsevər oğulların, cəsur əsgərlərin göstərdiyi igidlik sayəsində Cəbrayıldan başlamış Şuşaya qədər hər yerdə üçrəngli Azərbaycan bayrağı dalğalandı. Həmin döyüşlərin iştirakçısı olduğum və bu tarixə şahidlik etdiyimə görə özümü xoşbəxt hiss edirəm”.

Baş leytenantın silahdaşlarından olan Vətən müharibəsi qazisi Zakir İmanov onun haqqında deyib: “O, bütün döyüşlərdə həmişə öndə gedirdi. Taqımın bütün üzvlərini diqqətdə saxlayır, onları qorumağa çalışırdı. Müharibənin yazılmamış qanunları var: sən həm şəhid, həm də qazi ola bilərsən. Döyüş əməliyyatları zamanı şəhid olan əsgərlərə görə komandirin üzündə üzgünlük, nifrət və intiqam hissi açıq-aydın oxunurdu. O, nə şəhidi, nə də yaralını döyüş meydanında qoymazdı. Əməliyyat planını, hücum taktikasını hər şeyi nəzərə alaraq qurduğuna görə uğurla nəticələnirdi. O, çox güclü hissiyyata malikdir. Müharibənin getdiyi 44 gün ərzində buna bir neçə dəfə şahid olmuşuq. Bir dəfə Ağdərə istiqamətinə hücuma keçməyə hazırlaşırdıq. Bir az gözləmək əmri aldıq. Bu zaman baş leytenant Rauf Quliyev texnika səsi eşitdiyini, düşmən tanklarının mövqelərimizə doğru yaxınlaşdığını dedi. Doğrusu, onun bu sözlərinə heç kəs inanmadı. Hətta ona qulağında atışma səsləri qaldığını deyənlər də oldu. Ancaq... komandir yanılmamışdı. Elə həmin an rabitə vasitəsilə bizə xəbər etdilər ki, üstümüzə düşmən texnikası gəlir. Hücumun qarşını almaq barədə təcili əməliyyat planı hazırladıq və həmin döyüşdə düşmənə layiqli cavab verdik. Hücumu dəf etməklə yanaşı, irəlilədik də”.

Döyüş yoldaşı deyir: “Rauf yaşca hamımızdan böyük idi və bütün əsgərlərə kiçik qardaş gözü ilə baxırdı. Onun dostları cəbhə zonasına çoxlu ərzaq, geyim və digər sovqat göndərirdilər. O, hər şeyi əsgərlər arasında ədalətlə bölür, paylayır, özünə isə heç nə saxlamırdı. Buna görə də hamının rəğbətini qazanmışdı”.

2020-ci ilin payızında Azərbaycan Milli Ordusu 44 gün davam edən və xalqımızın hərb tarixində şərəfli iz qoyan şücaətlə dolu bir dastan yazdı. Həmin qəhrəmanlıq dastanının sətirləri arasında da döyüşlərdə iştirak edən hər bir əsgər və zabitin silinməz izi var. Onlardan biri də 'Suqovuşanın azad olunmasına görə” və “Vətən uğrunda” medalları ilə təltif olunan tank əleyhinə taqımın komandiri, baş leytenant Rauf Quliyevdir...