Bakı, 7 mart, AZƏRTAC

Elvin doğma yurd-yuvasından didərgin düşəndə cəmi iki yaşı var idi. Ona dünyaya göz açdığı ata yurdunu, dağlar və meşələrlə əhatə olunmuş füsunkar Səməd Vurğun kəndini addım-addım, qarış-qarış gəzmək qismət olmayıb. Ailəsi ilə birgə Qərbi Azərbaycanın Karvansaray rayonundan deportasiya olunub. 6-7 yaşı olanda Qarabağ və ətraf rayonların işğal olunması, iki əmisinin Birinci Qarabağ döyüşlərində şəhidlik zirvəsinə ucalması elə lap erkən yaşlarından onda düşmənə nifrət hissi formalaşdırmağa başlayıb. Böyüdükcə içindəki intiqam hissi də böyüyüb. Onun qəlbində çağlayan intiqam hissini isə yalnız düşmənlə üzbəüz döyüşüb ona layiqli cavab verməklə soyutmaq olardı. Ona görə də Elvin lap kiçik yaşlarından hərbçi olmaq, Vətən qarşısındakı övladlıq borcunu bu yolla yerinə yetirmək qənaətinə gəlmişdi. Hərbi xidmətdə olarkən xüsusi təyinatlı qüvvələrin kursunu uğurla başa vuraraq elit qüvvələrin mənsubu kimi xidmətə başlayıb. Vətən müharibəsi başlayanda isə ön sıralarda döyüşən Elvin Cəbrayıl, Füzuli, Xocavənd, Şuşa istiqamətində aparılan hərbi əməliyyatlarda iştirak edib. Xocavənd rayonun Qırmızı Bazar qəsəbəsi ətrafında hərbi əməliyyat zamanı ağır yaralansa da, 18 saat döyüş meydanını tərk etməyib. Daxili qanaxma təhlükəsi nəticəsində gizir döyüş bölgəsindən təxliyə edilib və bir müddət sonra tərxis olunub.

İndi Vətən müharibəsinin cəsur döyüşçüsünün sinəsini “Cəbrayılın azad olunmasına görə”, “Xocavəndin azad olunmasına görə”, “Füzulinin azad olunmasına görə”, “Şuşanın azad olunmasına görə”, “Vətən uğrunda” və “Vətən müharibəsi iştirakçısı” medalları bəzəyir.

Ehtiyatda olan xüsusi təyinatlı qüvvələr mənsubu, üçüncü qrup müharibə əlili Elvin Vəliyev AZƏRTAC-ın müxbiri ilə söhbətində deyib: “Rayonumuz, kəndimiz haqqında valideynlərimdən, böyüklərdən eşitmişəm. Əhalisi əsasən heyvandarlıq və əkinçiliklə məşğul olub. Kəndin əvvəlki adı Haqqıxlı imiş. Xalqımızın sevimli şairi Səməd Vurğun hər il kəndimizin ətrafındakı meşəyə ova gələrmiş. Səməd Vurğun dünyasını dəyişəndən sonra onun xatirəsinə ehtiram əlaməti olaraq kəndimizə onun adını veriblər. Çox istəyərdim ki, şəxsiyyət vəsiqəmdə doğulduğum yer Qərbi Azərbaycanın Karvansaray rayonu, Səməd Vurğun kəndi olaraq qeyd edilsin.

Vətən dərdi, yurd itkisi çox ağırdır. Doğma yurdundan didərgin düşənlərin nələr çəkdiyini çox gözəl başa düşürəm. Yurdunu itirənlər elə bil bu itki ilə bərabər öz uşaqlıqlarını, gənclik və yeniyetməlik illərini, eləcə də keçmişini, ata-babalarının müqəddəs məzarlarını, ziyarətgahlarını itirirlər. Doğma olanı itirmək həmişə göynərtilidir. Hər dəfə yada düşəndə adamın ərşi-kürşü yanır. Ötən əsrin 80-ci illərinin axırları və 90-cı illərin əvvəlləri xalqımız üçün çox ağrılı-acılı hadisələrlə üzləşdik. Deportasiya, bir-birinin ardınca Qarabağın rayonlarının işğalı, Vətən torpaqlarının müdafiəsi uğrunda gedən döyüşlərdə igidlərin itkisi, evsiz-eşiksiz qalan sakinlərin çöllərə düşməsi, çadırlarda yaşaması... Bunların hamısı o dövrün gənclərinin, həmin hadisələrin şahidlərinin qəlbində silinməz-pozulmaz izlər qoydu. Həmin dövrdə ölkədə olan hərc-mərclik, nizami ordu quruculuğunun olmaması, başıpozuqluq halları az qala gələcəyə olan ümid hissini də yoxa çıxarmışdı. Həmin ağır günlərdə xalqın tələbi ilə hakimiyyətə qayıdan Heydər Əliyev kimi müdrik və uzaqgörən rəhbərin ölkənin sükanı arxasına keçməsi çox böyük hadisə idi. Bir neçə il davam edən bədgümanlıq, inamsızlıq hisslərindən sonra insanlarda yavaş-yavaş ümid qığılcımları yaranmağa başladı. Ümummilli Liderin rəhbərliyi dövründə ordu quruculuğu sahəsində həyata keçirilən tədbirlər, sonrakı illərdə həmin siyasi kursun layiqli davamçısı İlham Əliyevin başçılığı ilə bu sahədə ardıcıl işlərin görülməsi Azərbaycan Milli Ordusunu, onun döyüş qabiliyyətini gücləndirdi. Onun ilk nəticələri özünü 2016-cı ilin Aprel döyüşlərində göstərdi. Bundan bir neçə il sonra Tovuz döyüşləri, həmin ilin sentyabrında Vətən müharibəsində qazanılan möhtəşəm Zəfər uzun illərdən bəri xalqımızın qövr edən yarasına məlhəm kimi təsir etdi. 2020-ci ilin payızında 44 gün ərzində qazanılan Qələbə müasir Azərbaycan tarixinə qızıl hərflərlə yazıldı.

Artıq həmin Zəfər günlərindən iki ildən artıq vaxt keçib. Düşmən işğalından azad edilmiş Qarabağ torpağı rahat nəfəs alır, bölgələrdə infrastruktur layihələri həyata keçirilir, abadlıq, tikinti quruculuq işləri gündən-günə yeni vüsət alır. Doğma Qarabağ indi özünün əsl sahibinə qovuşub, bununla yanaşı, Zəngəzur dəhlizinin açılmasını, Qərbi Azərbaycana qayıdışı da böyük ümidlərlə gözləyirik”.

Hazırda Əmək və Əhalinin Sosial Müdafiəsi Nazirliyində çalışan Vətən müharibəsi iştirakçısı söhbətini belə yekunlaşdırıb: “Vətən bütöv olanda, bir olanda gözəldir. Şükür ki, biz indi bu yoldayıq. 30 il əvvəl bizə xəyal kimi gələnlər indi gerçəyə çevrilib. Bugünkü arzularımızın da həqiqətə çevriləcəyi indi heç kəsdə şübhə doğurmur. O günlər naminə yaşamaq, işləməyə və mübarizə aparmağa dəyər...”.