Bakı, 27 sentyabr, Tatyana İvanayeva, AZƏRTAC

Dörd il əvvəl 44 gün davam edən döyüş əməliyyatları nəticəsində Azərbaycan Silahlı Qüvvələri tarixi ədaləti bərpa etdi, doğma torpaqlarımız uzunmüddətli işğaldan azad olundu.

Həmin günlərdə öz ölkəsinin suverenliyi və ərazi bütövlüyü uğrunda mübarizə aparanlar arasında Elvin Nəbiyev də var idi. Onun xidmət etdiyi hərbi hissənin işğalçılara vurduğu güclü zərbə Azərbaycan xalqının milli iradəsinin və ləyaqətinin təntənəsini təcəssüm etdirən “Dəmir yumruq” epopeyasının bir hissəsi idi.

Hazırda Elvin Azərbaycanın aparıcı musiqiçiləri ilə birlikdə səhnəyə çıxır, ölkəmizi xaricdə uğurla təmsil edir. Amma onun həyatında xüsusi əhəmiyyət kəsb edən bir dövr var. Elvin İkinci Qarabağ müharibəsində döyüşlərdə iştirak edib. Amma bundan əvvəl məhz musiqi onun həyatına hakim idi...

Elvin Nəbiyev həqiqi hərbi xidmətdən sonra gələcək üçün planlar quran özü kimi gənc oğlanların müharibədə insan həyatının mənasını dərk etmələri ilə bağlı xatirələrini AZƏRTAC-la bölüşüb.

- Ailəm Goranboydandır. Orada Todan adlı bir kənd var. Beş yaşıma kimi Moskvada yaşasam da, deyə bilərəm ki, mənim xarakterim Gəncədə formalaşıb, Azərbaycana qayıtdıqdan sonra oraya köçdük. Musiqi məktəbini bitirdikdən sonra təhsilimi Gəncə Musiqi Texnikumunda davam etdirdim. Düzdür, ilk vaxtlar atam musiqiyə bu qədər həvəsi kimdən aldığımı anlaya bilmirdi. Ailəmizdə heç vaxt musiqi ilə hər hansı əlaqəsi olan yox idi. Amma bir qədər tərəddüddən sonra mənə tar aldılar və bu, musiqi frazaları, not yazıları dünyasına səyahətdə əsl bələdçim oldu.

- 2020-ci ilin mart ayı hər şeyi alt-üst etdi... Planlaşdırılan və arzulanan ideyalar bir gecədə yox oldu. Dünyanı pandemiya bürüdü və məni hərbi çağırış gözləyirdi. Doğrusunu desəm, ilk hisslərim konservatoriyaya daxil olmaq üçün göstərdiyim bütün səylərin boşa çıxmasından məyusluq idi. İmtahanlardan da keçə bilmədim. Amma sən demə, bu, başıma gələnlərin yarısı imiş. Başa düşdüm ki, Vətənin üç onillikdə düşdüyü vəziyyət məni sadəcə olaraq vətəndaşlıq borcumu yerinə yetirməyə, orduda xidmət etməyə sövq edir. Sonrakı müharibə günləri mənim gələcəkdə söykənə biləcəyim ciddi bir təcrübə oldu.

- Ədəbi əsərlərdə təsvir etdikləri kimi, havada gərginlik olduğunu deyə bilmərəm. Çağırışçılar üçün ordudakı gündəlik həyat müəyyən dərəcədə “ev rahatlığı zonası” xaricində öz güclərimiz və imkanlarımızla bağlı bir sınağa çevrildi. Beləliklə, hərbi xidmət mənim üçün 2020-ci il iyulun 4-də başladı.

- Sentyabrın 26-da xidmət etdiyim hərbi hissənin bütün tərkibi artıq komplektləşdi və burada hər şey şəraitə uyğunlaşa biləcəyimi göstərirdi. Yadımdadır, parkda hərbi geyimdə atamla söhbət etmişdim. Ondan tarımı və bir neçə başqa zəruri əşyaları hərbi hissəyə göndərməsini xahiş etdim. Atam da xəbərdarlıq etdi ki, bu günlərdə mütləq gəlib məni ziyarət edəcəklər. Ən maraqlısı odur ki, söhbətimiz bitəndən təxminən yarım saat sonra bütün hərbi hissə üzrə həyəcan siqnalı verildi. İlk ağlıma gələn bu siqnalın növbəti bir təlim olması idi. Biz erməni mövqelərinin yaxınlığında yerləşirdik və bu, tez-tez baş verirdi. Ona görə də tezliklə kazarmaya qayıdacağımızı düşündük. Amma bu dəfə həyəcan siqnalının döyüş çağırışı olduğu ortaya çıxdı...

- İndi həmin hadisələri xatırlayaraq gülümsəmək də olar. Sonra bizi qarşıda nələrin gözlədiyini başa düşdükdə, içimdə sözlə təsvir edilməsi çətin olan hisslər baş qaldırdı. Artıq hər yerdə müharibənin nəfəsi duyulurdu və vəziyyət heç də gülməli deyildi... Döyüş dəhşətli bir “musiqi” təsiri bağışlayır. Bizdən iyirmi metr aralıda partlayan mərminin səsini heç vaxt unutmayacağam. Qorxu sizə elə sirayət edir ki, nəfəsiniz kəsilir. Bəli, o vaxt yaşadığım dəhşətli hadisələr bu gün tədricən məni tərk edir. Burada həmin hərbi əməliyyatlardan sonra hələ də orduda qalmağımın da müəyyən rolu olub. Düzdür, bundan sonra yenə də istənilən həyəcan siqnalına pis reaksiya verirdim. Bir gün kimsə qəflətən diqqəti belə bir üsulla özünə çəkmək qərarına gələndə, buna verilən reaksiyamı xatırlayıram. Dərhal beynimdə bir fikir yaranır ki, sanki yenidən uçan mərminin xarakterik səsini eşidirəm. O vaxt hücumdan möcüzə nəticəsində sağ çıxa bildim!

- Müharibədə olanda, hansısa məqamda yaradıcı ambisiyaları unudursan. Bəzi düşüncələr isə sadə dəyərlərin gündəlik anlayışı ilə təmasda olan kimi dərhal yox olur. Orada musiqiçi ilə motor ustası arasında heç bir fərq yoxdur. Ölümdən əvvəl hamımız eyniyik. Müharibə insan həyatının sona çatması, ölümün sizdən və yoldaşlarınızdan yan keçəcəyinin yüzdəbir ehtimalı olan bir anlayışıdır. Xüsusən, bir artilleriya mərmisinin xarakterik fitini ilk dəfə eşitdiyiniz anda bunu daha aydın hiss edirsən. Bu, başqa bir dünyadır. Bir ifadə var - “kənardan müharibə asan gəlir”. Amma reallıqda belə deyil. Barmaqlarımın demək olar ki, hamısı çatlamışdı. Onlara baxırdım və öz-özümə deyirdim ki, bu əllər bir daha tar çala bilməyəcək.

- Müharibədə musiqiyə həvəs də olmur... Hətta melodiya müəyyən dərəcədə yersiz də görünə bilər. Amma başa düşürdüm ki, istənilən hərbi əməliyyatın, xüsusən də hər bir ədalətli müharibənin sonu var, dinc həyat yenidən əsgərlərin arzu və istəklərini özlərinə qaytaracaq. Buna görə də ruhumun dərinliklərində musiqinin yenidən ömrümə qayıdacağına əminlik var idi. İxtiyarımızda gitara olanda, sakit anlarda məşq edə bilirdik. Yeri gəlmişkən, gitaranı komandirimiz tapmışdı və ifa etməyi bacaran yeganə musiqiçi mən olduğum üçün onu mənə verdilər. Bu qənimət yeddisimli alətin nadir bir nümunəsi imiş. Baxmayaraq ki, bir sim əskik idi və gitara aşığı əvəzinə səsi tənzimləmək üçün qələmdən istifadə etməli olurdum. Orada uşaqlarla müharibənin sonunda kortəbii konsert də verirdik.

- Həmin 44 gün mənim üçün qorxu hissinə qalib gələn oğlanlarla çiyin-çiyinə döyüşdüyüm bir yetkinləşmə dövrü oldu. Ancaq döyüşlərdə iştirakımızın tarixə çevriləcəyi fikri də mənə kömək etdi. Amma bu, dərhal olmadı. İlk günlərdən deyil. Buna baxmayaraq, Ali Baş Komandanımızın daha bir yaşayış məntəqəsinin işğaldan azad edilməsi ilə bağlı çıxışlarını eşidəndə başa düşürdük ki, onun qürur və sevincinə bütün Azərbaycan xalqı qoşulub.

- İkinci Qarabağ müharibəsi çoxdan gözlənilən Qələbəyə töhfə vermiş bir çoxlarının, o cümlədən mənim valideynlərimin şəxsi hekayəsidir. Mən o günlərə nəzər salıram və döyüş yolumun Füzulidən başlandığını xatırlayıram. Orada qalmağım, əlbəttə ki, qısamüddətli olub, bundan sonra Cəbrayıl şəhərinə köçürüldük. Orada bir neçə gün qaldıq və sonra Beyləqana getdik. Hərbi hissəmiz Haramı düzü deyilən yerdə yerləşirdi. Bu məkan olduqca diqqətəlayiq idi, çünki labirintə bənzəyirdi. Sonra Hadrut və bir çox başqa müxtəlif yaşayış məntəqələrinə yollandıq. Son hərbi xidmət məntəqəm Xocavənd oldu. İndi hərbi mükafatlarım həmin günlərlə bağlı xatirələrimi qoruyub saxlayır. Musiqiyə qayıtdım... Çünki istənilən müharibə həmişə haqlı tərəfin qələbəsi ilə başa çatır və dünənki əsgərlər arzularını, istəklərini həyata keçirirlər...