Bakı, 18 iyul, AZƏRTAC

Nicat Yaqubov nə həkimdir, nə də tibb işçisi.

Vətən müharibəsi günlərində nə zabit olub, nə də döyüşçü.

Amma 44 gün davam edən müharibənin ilk günündən son gününədək ac-susuz və yuxusuz qalanlardan biri olub. Könülü olaraq döyüşə getmək xahişi ilə müraciət etsə də, ona çağırış vərəqəsi xeyli gec gəlib…

O, Füzuli rayonunun Böyük Bəhmənli kəndində özünə məxsus olan “Amin” aptekində olan bütün tibbi ləvazimatları yığıb yaralıların qəbul olunduğu xəstəxanaya gətirərək Vətən müharibəsi günlərində yaralanan sonuncu döyüşçü oradan çıxanadək ictimai əsaslarla qulluq edib.

“Sentyabrın 27-də təxminən saat 11-dən sonra yaralıların ilk axını gəldi. Təcili yardım maşınları yaralanmış döyüşçüləri Diaqnostika Mərkəzinə daşıyırdılar. Mərkəzin qarşısında keşik çəkən gənclər dərhal onları maşınlardan düşürərək həkim briqadalarına çatdırır, qəbul şöbəsində onları çeşidləyəndən sonra kimini xərəyə qoyub cərrahiyyə, kimini çiyinlərinə alıb müayinəyə, kimini qucaqlarına götürüb sarğı şöbəsinə aparırdılar. Bir neçə gün mən də yaralıların qarşılanması məsələləri ilə məşğul oldum. Təsəvvür edin ki, elə gün olub ki, üç mərtəbəli binanı bəlkə yüz dəfə enib-qalxmışam. Vətən müharibəsi günlərində 15 kiloqram çəki itirmişdim”,- deyə Nicat AZƏRTAC-ın müxbiri ilə söhbətində 2020-ci ilin unudulmaz payız günlərini yada salır.

İlk günlər yaralıların qarşılanması ilə məşğul olan Nicata sonrakı günlərdə onların təxliyəsi həvalə olunub. O, Füzuli Diaqnostika Mərkəzinə gətirilən 6 minə yaxın yaralı əsgərin ən azı 5 min nəfərindən çoxunun təxliyə olunmasında şəxsən iştirak edib. Onlara ilkin tibbi yardım göstərdikdən sonra dərhal Bakıda Silahlı Qüvvələrin Klinikasına, Kürdəmir, Ağcabədi, Qəbələ, İsmayıllı, Şəki, Masallı, Saatlı, Biləsuvar, Şəkidəki xəstəxanalara göndərilirdi. “Biz yaralılara ilkin yardım göstəriləndən sonra ixtisaslı və daha mükəmməl tibbi müdaxilə edilməsi üçün onları mümkün qədər tez təxliyə etməyə çalışırdıq. Fasiləsiz olaraq axın-axın yaralının gətirildiyi xəstəxanada bunu etməyə nə müasir müayinə, diaqnoz və cərrahiyyə aparatları, nə də həkimlərin vaxtı yox idi” ,- deyə xatırlayır.

O, hətta bir neçə dəfə yaralı əsgəri özü hospitala aparmalı olub: “Bir dəfə qolundan yaralanmış bir zabitə ilkin tibbi yardım göstərildikdən sonra yaxın rayonların birindəki yardım məntəqəsinə aparmalı oldum. Yol boyu nə qədər çalışdımsa, onu çarpayıya uzandıra bilmədim. Zabitdə çox qəribə bir qürur hissi var idi, uzanmağı özünə sığışdırmırdı. Mən avtomat gülləsinin ürəyinə çatmasına 1 millimetr qalan əsgər də görmüşəm, müharibədən bir ay əvvəl zərgərlik fəaliyyətinə başlasa da, ilk maaşını almamış cəbhəyə səfərbər edilmiş döyüşçü də. Təzəcə zərgərlik peşəsinə yiyələnmiş əsgərin sağ əlini itirməyi mənə çox ağır təsir etdi…”.

“Yanımda iki telefon və ratsiya var idi, lakin iş o qədər çox olurdu ki, onlara cavab vermək imkanım olmurdu. Hətta bir dəfə yuyunmaq üçün kənddəki evimizə getmişdim. Hamamda ikən, atam qapını döyüb məni çağırdı və bildirdi ki, telefona dalbadal zənglər gəlir. Cavab vermədiyimi görüb atamın telefonunu tapıb ona zəng etmişdilər ki, təcili xəstəxanaya gəlsin. Yəni iş bu dərəcədə gərgin və çox idi. Bir neçə dəqiqəliyə də olsa, hospitaldan uzaqlaşmaq olmurdu”.

Müraciətinə əsasən ona çağırış vərəqəsi müharibə başlayandan 20 gün sonra gəlib. Nicat Səfərbərlik və Hərbi Xidmətə Çağırış üzrə Dövlət Xidmətinin rayon şöbəsinin işçisinə bu barədə müraciət edəndə “Sən elə cəbhədəsən. Burdakı işin ön cəbhədəkindən daha gərəklidir”, - deyərək onu ön xətdə səfərbərliyə almayıblar.

Nicat Yaqubov xatırlayır: “Kəndimizin qadınları xəstəxananı təmizləmək üçün növbə yaratmışdılar. Həmin o ağır günlərdə kimliyindən asılı olmayaraq, hamının ürəyindən əlindən gələn köməyi etmək keçirdi. Yorğan-döşəksiz, quru döşəmənin üstündə bir çimir gözünün acısını alıb təzədən işləyən adamlara nə ad verəsən? Mən bilirəm ki, bir neçə sutkadan artıq yuxusuz qalmaq fiziki cəhətdən mümkün deyil. Lakin mən orda içi özüm qarışıq sutkalarla ayaq üstə qalan, yuxu nə olduğunu bilməyən onlarla həkim, tibb işçisi, mülki adam görmüşəm. Həmin günlərdə sanki insanlara fövqəladə bir güc, qeyri-adi bir dözüm qabiliyyəti verilmişdi”.

İndi o ağır günlərdən 3 ilə yaxın vaxt keçir. Nicat indi də gecələr yatanda diksinir, sayıqlayır, əl qol atır, narahat olur. Əlbəttə ki, bunlar Vətən müharibəsi günlərində yaşadığı məhrumiyyətin izləridir. Təsəllisi isə çox böyükdür: torpaqlarımızın düşmən işğalından azad edilməsi və xalqımızın əldə etdiyi möhtəşəm Qələbədə zərrə qədər də olsa pay sahibi olmaq...